Komu przysługuje odzież robocza, każdemu pracownikowi czy tylko na określonych stanowiskach pracy?
W świetle przepisów Kodeksu Pracy (art. 2376 i 2377) pracodawca zobowiązany jest zaopatrzyć pracownika w środki ochrony indywidualnej jeżeli jest on podczas wykonywania pracy narażony na działanie czynników niebezpiecznych dla zdrowia i życia. W odzież roboczą natomiast powinien być wyposażony każdy pracownik wykonujący pracę, w której odzież prywatna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu lub na stanowiskach, na których występują szczególne wymogi technologiczne, sanitarne lub BHP.
W obecnie obowiązujących przepisach nie ma norm, które określałyby jakie środki ochrony, odzież i obuwie robocze i w jakiej ilości powinny otrzymać osoby pracujące na danym stanowisku pracy. Decyzja o przyznaniu takich środków powinna paść na szczeblu zakładu pracy zatrudniającego pracownika.
Pracodawca zatrudniając pracownika, kierując się znajomością warunków i specyfiki pracy na danym stanowisku powinien podjąć decyzję czy należy się odzież robocza, obuwie robocze czy inne środki ochrony. Do czynników niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia i życia pracownika, których występowanie na stanowisku pracy powinno stać się przyczyną do przyznania odzieży roboczej, obuwia roboczego i środków ochronnych zaliczyć możemy np:
- wysoką temperaturę,
- skrajnie niską temperaturę,
- hałas,
- promieniowanie,
- odpryski,
- gazy,
- pyły,
- substancje chemiczne.
Odzież i obuwie robocze pracownik powinien otrzymać nieodpłatnie, mimo to rzeczy te nadal pozostają własnością pracodawcy (art. 2376 – 2378 k.p.). Pracownik po rozwiązaniu stosunku pracy w danym zakładzie powinien je zdać pracodawcy.